İçimde bir felaket tellalı besliyorum ben, o içimde vır vır vır konuşan ucube her kimse - ki mümkün değil , ultra pozitif ben o olamam- artık çıksın gitsin.
Kendi iç sesime yaptığım bu kısa ve öz çemkirmeden sonra bir kaç gün önceki mevzuya girişimi yapayım artık değil mi?
Bundan iki gün önce yayın eviyle yaptığım görüşmeden sonra önce içimi tatlı bir telaş kapladı. Kapladı da o içimdeki şom ağızlı bir konuştu ki...
Kendi kendime şimdi ben bu haberi Twitter'dan paylaşayım da hevesimi alayım dememle, ortada hiç böyle bir durum yokken o içimdeki şom ağızlı bana resmen şunu söyledi; " Senin kitap çıktı ya Twitter bile kapanabilir"
Yuh dedim artık , yok daha neler.
Burası gelişmiş bir ülke, demokrasi var bu ülkede...
Böyle bir şey olamaz.
Kimsenin paylaşım hakkı engellenemez.
Ertesi gün çat. Twitter kapandı.
Bu benim suçum sayın okuyucu, o içimdeki ucubeyi susturamadım gitti.
Bu ucube bana zamanında o çocukla ayrılacaksın, bu çocukla ayrılacaksın diye diye de beni paranoyak yapmıştı.
Sonra bunlar beni bırakır diye diye , dayanamayıp ben bıraktım.
Bu ucube bana yok sen şuraya gitme , buraya gitme de dedi. Gitmedim.
Öyle bir iç ses ki bu, bedenlense, isterim ki bütün eski sevgililerimin hayatına bir kez girsin de hepsi benim ne sakin , ne ılımlı ne olumlu bir kız olduğumu anlasın...
Aman diyorum, sizde de böyle bir iç ses varsa, tez zamanda susturun onu.
İpini bıraktın mı, kaptırıp gidiyor. Twitter bile kapandı, daha ne diyeyim ben.
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder